Kültür Mantarı

Sokaktayım,  gece leylâk ve tomurcuk kokuyor, yaralı bir şahin olmuş yüreğim,  uy anam anam,    Haziran’da ölmek zor! Üç sene önce bugünlerde olmuştu her şey... Tarih babanın asla unutmayacağı bu olay; bir uyanıştı yaşadıklarımız. Mayıs 2013’tü ve bu bir patlama noktasıydı. Bu bir partinin ya da farklı bir ideolojinin ürünü değil, bu bir pasif direnişti. Gezi Parkı Direnişinin 3. yılında; o günlerde yaşananları, yaşadıklarımızı hatırlayalım istedim.. Unutursak kalbimiz kurusun… Kuğulu Park -Ankara Haziran 2012’de zamanın Başbakanı’nın Topçu Kışlasından; bahsetmesiyle başladı bu mevzu. 4 Ekim 2012 tarihinde Gezi Parkı'nın yıkılması için ilk çalışmalar başlatıldı. 2012 yılının Kasım ayında, başta Taksim Dayanışması üyeleri olmak üzere birçok kişi ve kuruluş Gezi Parkı'nın yıkılmasına karşı Taksim'de nöbet tutmaya hazırlandı. 2 Mart 2013 tarihinde Taksim Dayanışması grubu üyeleri parkın yıkımına karşı Taksim metro istasyonu çıkışında imza kampanyası düzenledi. Y

Annem, bana hep iyi bir insan olmamı öğütledi: “Aman kızım, iyi bir insan ol”, “Aman kızım, sana taş atana sen ekmek at”, aman kızım, aman kızım’la başlayan cümleler silsilesi... İyi huylu olmam, insanlar hakkında hiçbir zaman ‘kötü’ düşünmemem için sık sık uyarıldım. ‘İyi’ bir kız çocuğu olarak yetiştirildim. Olması gerektiği gibiydi her şey aslında, her anne bunları öğütler. Lakin insanlar hakkında ‘kötü düşünme’ dediğinde kötü insanların varlığından bahsetmedi annem. ‘Senin iyi niyetini suiistimal edenler de olacaktır, gerektiğinde kendini korumayı bil’ demedi. Her ne yaşta olursa olsun insanlar acımasızdır. Senin onlara verdiğin önemi sana vermeyebilirler, seninle dalga geçip kalbini kırarlar, demedi hiç kimse. Böylece ufacık bir lafla köşesine çekilip saatlerce ağlayan bir kız çocuğu çıkmıştı ortaya. Kendini ifade edemeyen, tepkisini ancak bu şekilde gösteren, hep kendini hırpalayan... O günden sonra yapılan haksızlıklar karşısında susmayı tercih ettim hep. “İyi” bir i

Bir sene daha geçti gitti baksana. Hayatının bir parçasını daha çaldılar, sen hiçbir şey yapamadın, yapamazdın. Geriye dönüş yok öyle, sadece ‘Geleceğe Dönüş’ var, o da film zaten. Neyse konumuz gelecek değil geçmiş. Konumuz, artık gördüğün her küçük çocuğun senden daha ilgi çekici olması, o küçük veledin -ah canım başına neler gelecek senin - sana ‘abla’ veyahut ‘teyze’ başta olmak suretiyle taktığı klişe isimlerle seslenmesi...  Aile tarafından atılan ‘sorumluluk’ nutukları – örn; evi otel gibi kullanamazsın - , her orta yaş üzeri toplantılarda bitmeyen ‘eee ne zaman evlendiriyoruz seni’ muhabbeti… Hepsine şöyle cici cici bakıp ‘ inş cnm yaa’ demek istiyorum lakin bunu demekle bitmiyor. Bak gitti işte özgürlük. Hani büyüyünce özgürdük! ‘Özgürlük’ nedir bilmezken ben çok mutluydum. Büyüyüp ‘özgürlüğümüzü istiyoruz’ diyenlere gülümserdim öncelerde, gülünce başıma bi iş gelecekti elbette. Aklıselim bir şekilde düşününce çaktım köfteyi; büyüyene kadarmış ‘özgürlük’ . Re

Mesela şirin bir kafe'desiniz. Daha doğrusu kafe'den içeri giriyorsun. Şimdi benimle hayal et ve an’da kal sevgili okuyucu. Kafasına göre bir an yaşama hasretiyle yanıp tutuşanlar, var mısınız yolculuğa? Hadi bakalım… Kafe eski püskü ama şirin mi şirin, sanki Fransa’nın arka sokaklarında kıyıda köşede kalmış bir kitapkafe. İçeri girdiğinde kapının sesiyle irkiliyor insanlar. Çok fazla değil, 3-5 kişi var sadece. Canın kahve çekmiş, biraz kitap biraz keyif, tek derdin. Biraz da seviyorsun gözlemlemeyi etrafı, insanları...  Geldiğin saat, bu amaç için oldukça saçma ama ‘idare eder’ diye düşünüp kendine bir köşe beğeniyorsun. Eski püskü bir sedir dikkatini çekiyor, üzerinde biraz kedi tüyü var, tiksinmezsin nasılsa gidip oturursun. O anda bir kedi olmayı hayal ettiğini biliyorum, zaten hava buğulu biraz yağdı yağacak. Sanki üzerinde bir ağırlık var, uyanmak için geldin ama vücudun devrilme hevesi içinde. Kıvrılıp yatman insanların seni deli sanmasına yol açabileceği